Hevði gjørt klárt til morgunsang tíðliga í morgun.
“Ongum er so trygt at fara” var varpaður upp á stórskýggja og fitta skeltið, sum húsavørðurin hevði gjørt, var sett
fram: “MORGUNSANGUR - órógvið ikki løtuna” stóð á.
Nakrir dreingir úr 4. flokki sótu ovalaga í Miðrókini og hugdu yvir á skýggjan, - klokkan nærkaðist 8.
“Tað er grunddeildin, sum hevur morgunsang, ha?” spyr ein teirra.
“Nei, í dag eru tað tit í miðdeildini!” svari eg
Bleiv ikki sørt kløkkur, tá teir lupu upp: “Jubbii, vit hava morgunsang - og runnu so inn í sína deild at kunngera
hesi, í teirra oyrum, stórtíðindi.
_ _ _
Síðani korona bjóðaði øllum heiminum av, hevur felags morgunsangur ikki verið í miðrók.
Men í gjár byrjaðu vit aftur - varisliga.
Fyrst grunddeildin, so miðdeildin í dag, og í morgin er tað hádeildin.
Tað er so eyðsýnt, at tey flestu hava saknað hesa løtuna á morgni, og fleiri høvdu orðið á, hvussu hátíðarligt og
hugfarsligt tað kendist.
Vónandi verður tað morgunsangurin og ikki koronan, ið at enda vinnur!
Símun